Unuttuklarım Yüzünden

 

 

 

İdris Özyol

 

 

yeşil kalbim benim

sarıdan ve maviden oluşmayan yeşil kalbim

rehin bıraktım üstüne kustuğum toprakları

gözlediğim incirler yarım durdu orada

bir su kendi çoğuluna aktı

bir kadın vazgeçti doğumdan

kalbim beni dövmüyor artık

 

gitmek en güzel halidir gövdemin

bunu bilmek aykırı bir damar beynimde

unuttuklarım yüzünden seviyorum seni

çok düşündüm ve uyanıp attım yüzümü

şimdi sen taşıyor olmalısın gözlerimi

ne çok şey unutmuşum ben böyle

kalbim kendi sınırlarına yabancı

 

hiç nar yemediğimi hatırlıyorum

hatırladığım son şey bu sen öncesi

sen öncesi sanki bir adım vardı benim

sanki diye konuşunca dil küsüyor

kendimden öte birşeyim oluyorsun

kaybolsak gideceksin ve bir hayvan

mesela ben yarasını dişleyecek gözlerinde

kalbim basmayı unuttuğumuz zil

 

ben bir fotoğrafı oğul belledim

cebimde bir delilik ötesi yok

ve hangi sen alnımı indirsem

hangi sokağı dönsem ilk apartman

kayıtsız şartsız isminle başlıyor

gitmeli buradan bir gidişe gitmeli

kalbim kuduz bir köpek

 

kalbim ısırdı beni

ama kanayan sen!

 

 

http://www.dergibi.com/edebiyat/ozyol2.htm