çal ulan davulcu 
 -çal ulan   
         

I
bir  molla kasım geldi
okudu bu şiirleri tek tek
sonra 
öfkeli gözlerini gözlerime dikerek
bir “fesüphanallah” çekti
“başçavuşun beygiriyle yarışıyorsa birileri
kırılmışsa kaytan
tutmuyorsa maça
davulcunun  koluna kuvvet
zurnada peşrevin okkası kaça
ödenir elbet
çal ulan davulcu
çal ulan”
 
II
biz yüzyıllardır kös dinleriz
yorulduğunda mehteran 
iki ileri bir geri yürümekten
veya kazan kaldırdığında yeniçeri
sapa karıştığında saman
her yiğidin harcı değil konuşmak
her çaldığında borazan
hep başağa konuşur biz dinleriz
haykırır ya “savulun”
susturulur ya zurna
sesi kesilir ya davulun
deseler de “tavaya atlıyor sazan
çal ulan davulcu 
çal ulan”
 
III
nemrut kendine açtı ellerini
“amin” dedi şeytan
“kulların hep muti olsun”
ikisinin de yüreğinde ibrahim korkusu
bir karınca indi ırmaktan
bir fısıltı yayıldı kulaktan kulaklara
“bütün ateşler sönecek” muştusu
bir güvercin uçtu uzaktan 
gagasında bir damla su
“belasını bulur” demişlerse de” azan”
her ne kadar atalar
kalu beledan  bu yana  doğrusu
kimse bulmadı cezasını -biz görmedik
ya bu sözde ya da biz de hata var"
diyerek gediğe koyma taşı
yorulmadın mı sızlanıp durmaktan
sızlanmak yılgın adam işi
görmüyor musun bir karınca indi ırmaktan
bir fısıltı yayılmakta duymuyor musun
“bütün ateşler sönecek” muştusu
bir güvercin havalandı bak
gagasında bir damla su
ayağa kalkmada sakarya 
konya ovasına sevdalı kızılırmak
biz bu tokmağı sana boşa vermedik
"biz çoktan kaybettik" deme de "savaşı"
bir hırsıza vur bir arsıza
biz inananın yenildiğini görmedik
hele sen davulun hakkını ver ulan
çal ulan davulcu 
çal ulan”


     çal ulan davulcu 
 -çal ulan