bu odaya hapsettiysem kendimi
	elbette bir sebebi var
	yollar dolaşıyor indiğimde ovalara
	kollarıma takılıyor dağlar
	ırmaklar ıslanıyor ayaklarımda
	eski türkülerin terkettiği dudaklarımda
	bir mısralık köhne bir yer
	bir sitem- varmıyor dilim kahır demeye
	-ah sen beni sevseydin eğer-
	korkmazdım şehirlere inmeye
	biliyorum caddeler bulvarlar 
at başı ve kararlı
	ayaklarıma binmeye
	yoruyor beni 
bu dipsiz doruksuz başı boş düşünceler
	derviş hüseyin diyor ki
	yulara alışık olmayan eşeği 
	kazığa bağlamak zararlı
	bakarsın urgan boynuna dolanır
	desin 
gündüzleri heybemin bir gözünde güneş
	geceleri bir gözünde ay
	ve yıldızlar torba torba 
	gözlerimde rahmete gebe bulutlar
	ben olmazsam kim taşır onları yarınlara
ama hiç şikayet etmedim bugüne kadar–sen de sus- ki 
–her zamanki gibi- sır kalsın
hey beni ademin sulbünde terk eden 
bugüne kadar hiç sormadın halimi
–sormadın nasılsın
diyorum ki -yoruldum hayatı taşımaktan
veya –söylemesi zor biraz ama-işin gerçeği
yoruldu hayat beni yaşamaktan
senden uzakta seninle gibi 
veya yanı başında sensiz
ademe ruhundan üflediğin zamandan beri
-ben hiç kimseden secde istemiyorum esma adına-
iblisin kırılan gururunun tamiri 
niye bana düşüyor
bir baltam olsaydı kesseydim yasak ağacı kökünden
-iblisin inadına
olmadı
-gördüğün gibi arkamdan cümle iblis soyu gülüşüyor
istermiydim materyalizmin ilk kurbanı olmak
tamam da -olan oldu-
"şimdi bir eşek sırtında nasuh tövbelerim
arkasında bir kervan yükü günah
Rabbena enfüsena vağfirlena
bu sürgünün bitmesini beklerim  
arzum cennete yeniden çağrılmak"
desem de 
-asıl niyetim başka- herkesten gizledim-
bu sır bir sana aşikar
ben seni özledim
 
  
 
 












-bu sır bir sana aşikar-






 
  
  
ben seni özledim