Ezdirmem sana kendimi

 

 İdris Özyol

Esir ırmakların diliyle sevme beni. İşgal edilmiş ovaların, parçalan­mış evlerin ve tarumar edilmiş bahçelerin diliyle konuşma. Yenik ka­vimlerin utancıyla eğme gözlerini ve tutsak hayallerimizi zihninin köşelerine sıkıştırıp "yeni bir hayat" masalları an­latma bize. Yeni bir hayat yok! Bu utan­dığın, bu gizlediğin, bu yok saydığın, bu aşağıladığın dünya, yani biz, hepi­miz, gerçeğiz. Aralayarak önümüzdeki beyaz kalabalığı, gizlendiğimiz köşeler­den el yordamıyla sıyrıla­rak öne çıkacağız ve kısa ama içinde şehirler yanan laflar edeceğiz bir ağız­dan. Biz buyuz işte; eski hayat, yangın yerlerindeki çınar ve durmadan tepen büyük bir yarayız biz.

Git, ne kadar ingiliz olursan ol, ne kadar Fran­sız, ne kadar Alman; gün gelecek bir avuç ekmek yiyebilmek için bizim dili­mizi, ateşli cümlelerimizi ve kıvrak kalbimizi kulla­nacaksın. Utandığın ırkın ve odandan kovduğun kabile, bir gün kocaman bir defter koyacak önüne. Anlayacaksın o gün; "yeni bir hayat" yok. Sığınabilece­ğin, gizlenebileceğin mahzenler kalma­yacak yeryüzünde. Zekanı, aldatıcı cümlelerin kıvrak ama kökensiz akışı­na bırakma. Bizi kandırmak için bakma yüzümüze. Bize bir şey satmak ve ev­latlarımızı Avrupalı yapmak için bak­ma. Biz "eski"yiz, "babamızdan gördü­ğümüz gibi'yiz ve değişmeyi hiç ama hiç sevmeyiz. Hiç sevmeyiz bıyıkları­mızı kesmeyi ve cicili bicili konuşmayı. Jelatini) yüzler, boyalı laflar, ihanet yük­lü felsefeler yoktur, hayatımızda. Düz, dümdüz konuşuruz, dolandırmadan la­fı ve eğip bükmeden. Ağzımıza geldiği gibi yaşar ve koşar gibi düşünürüz. Ko­şar gibi, büyük ve uzun bir koşuyu bir çırpıda tüketir gibi... Menzile varırken yitirir anlamını menzil.

Değişmeyi hiç sevmeyiz. İhanet  kokar yeni cümleler. Arkasında canavar­lar gizlidir her tür "ikna çabası' nın. Bi­zim iyiliğimizi istediğini söyleyen her­kesten ve her şeyden ürkeriz. İyi kokulu beylerin ruhunda büyük çöplükler, şık hanımların içinde yüz yıllık cesetlerin kokusunu bulduk. Büyük bir gürültüyle kokuyordu medeniyet. Burnumuzun di­reği kırılıyordu beyazlara baktıkça. Be­yazlara baktıkça biz de ölüyorduk. Ya­nımızdan geçseler çamur sıçrıyordu üstümüze ve çocuklarımızın kalbi kirle­niyordu ve evlerimize karanlık doluyor­du ve eşiklerimizden içeri kanlar sızı­yordu ve iğrenç bir katliamın suç ortağı oluyorduk. Birileri ısrarla "değişelim" di­yordu. İçimizden birileri di­yordu bunu yani içimiz­den birileri büyük bir cina­yete ortak olmamızı ve kardeşlerimizin kalbine sokulan bıçağa dokun­mamızı istiyordu. Zavallı ölülerin alnına parmak iz­lerimizi bırakmamızı isti­yordu birileri. Ayni  sokaklardan. Aynı yollardan aynı köylerden geldiğimiz birileri, "hadi birlikte cina­yet işleyelim" diyordu ve uzak topraklarda dönüp duruyordu babalarımız mezarlarında biz cinayeti ne zaman geçirsek aklı­mızdan.

Asla ama asla inanmayacağız süs­lü yalanlara, "değişim" sözcüklerinin kadim ihanetine asla inanmayacağız. Sırtımıza saplanan dost bıçaklarına alışkınız zaten. Bunu da atlatırız. Bunu da kanlı bir mendil gibi koyarız küçük tarihimizin kokulu sandığına ve gün ge­lir açılırsa bohçamız, çıkartıp usulca masanıza atarız o mendili, O gün, işte o gün suratınızın halini görmek istiyo­ruz. Kireç gibi olan yüzünüze tükürmek ve vurduğunuz kardeşlerimizin adını tek tek haykırmak istiyoruz gözleriniz-deki mağaraya. O gün, işte o gün gel­diğinde değişmeye vaktiniz olmayacak ve kimse inanmayacak "değişebilirim" diyen bakışlarınızdaki iğrenç ifadeye. Sizden değişmenizi değil, duvarın dibi­ne geçmenizi isteyeceğiz çünkü. Ha­yatınızda bir kere, tek bir kere erkek ol­manızı isteyeceğiz sizden ve alnınızı bi^r erkek gibi dikmenizi ve bize rahat gözlerle bakmanızı... Bu son bakışınız olacak çünkü. 'Yeni bir hayat" yok!