Sinek gibi uçar, arı gibi sokarım

İDRİS ÖZYOL

    Çok bağırdık ve asılarak gemilerin küreğine, yeni ve bilinmedik ve esrarengiz topraklara doğru yola çıktık. Esrarengiz birşeydi kullandığımız dil ve sadece biz, yani gemileri yakanlar bilirdi rüzgarda kararmayı ve eti kemikten ayıran bir rüzgarın altında yemin ettik. Yemin ettik ve yaktığımız gemilerin ateşi gözlerimize vururken, çılgınca dansettik yeni ülkede. Çılgınca savaştık ve çılgınca öldük. Geride kalanlara yoldaş dedik ve onlar, ateşin üzerinde salınan hayallere bakarak, o hayallerle ısınarak ve yine aynı hayallerle üşüyerek ve hep yeni baştan, yeni baştan yanarak ayrı bir kavim oldular. Ayrı bir kavim oldular Bronx'ta, Keşmir'de, Moskova Metrosu'nda, Zagrep Radyosu'nda, Paris'in arka sokaklarında ve Prag'da ve Konya'da ve her yerde, ama her yerde. Zincirlerini ateşe tuttular ve fıçıların içinde yaktıkları şey, kendi kalplerinden akan tuhaf bir sıvıydı. Okşayarak kalplerini, adını bilmedikleri birilerini öldürmeye gittiler, adını bilmedikleri ülkelere. Adını bilmedikleri ülkelere başka isimler verdiler, esrarengiz bir dilin esrarengiz harfleriyle.

    Böyle bir hayale tutkunum ben. Biz. "Aşk" deyince birden, yazının bir yerinde "kalp" deyince, duruyor ve Endülüs önlerinde yakılan gemileri düşünüyorum. Ve o gemilerden artakalan küçük bir tahta yanmaya devam ediyor aklımda. Bir yelken parçası, bir kürek artığıyım ben. Yani biz, hepimiz, büyük bir yangından geride kalanlar ve çılgınca bir cengin ölümsüzleri olarak, kuşkonmaz, altın para, söğüş et, taze kuzu, beyaz ekmek ve kevser almaya geldik şehre. Yağmalamaya geldik. Yerlere kadar uzanan ipek perdeleri tutuşturmaya ve o perdelere sinmiş olan gözyaşlarını dinlemeye geldik. Ve her damla yaşın hesabı elbet sorulacaktır. Elbet, gemileri yeni baştan yakacak yağız delikanlılar yetişecektir yeryüzünde. Ve yeryüzünün her hangi bir yerinden koşmaya başlayan öfke, kara öfke, sarı öfke, güneyli öfke, doğulu öfke, inançlı öfke, dünyanın en büyük hızıyla varacaktır hedefe ve alnının ortasından vuracaktır zulmü. Alnının ortasından hem de.

    Bütün bunları bilen bir adam, Endülüs önündeki çılgın ateşi gören bir adam, hatırlayan ve asla unutmayan bir adam, yaslanarak arkasına, sakin sakin ıslık çalıyor. Ve biraz uzaktan, biraz yakından başka ıslıklar katılıyor şenliğe. Dünya koskocaman bir ıslık oluyor artık, bir ıslık topu. Arkasına yaslanarak ıslık çalan adam, vaktin geldiğini düşünüyor usulca. Bir düşünce, kırmızı bir düşünce, elden ele ve yürekten yüreğe geçerek, dünyanın uçlarına doğru ilerliyor. Her yerde kırmızı elmalar bekliyor bizi. Kahkahalar atarak ısıracağımız kırmızı elmalar. Adam o elmaları gösteriyor ıslığıyla ve diğer ıslıklar doğruluyor onu. Ateşler yanıyor dünyanın ortasında. Dünyanın ortasında toplanıyor sesler. Küçük mırıltılar dev naralara dönüşüyor. Bir kavim, dünyanın en geniş kavmi kendi öfkesinde toplanıyor. Öfke şeffaftır artık. Öfke hazır. Öfke, bir yumruğun bütün kıvrımlarında dolaşarak masaya doğru iniyor. Masa sallandı. Ayağa kalkın. Masa kırıldı kırılacak. Hadi bir yumruk daha.

      19 Haziran 1999 Cumartesi